Pozytywne opowiadanie

 Drewniany konik był najstarszy wśród zabawek. Był tak stary, że materiał na jego zadzie się przecierał, a w grzywie brakowało wiele włosów. Jego bieguny skrzypiały, kiedy się kołysał. Był najstarszy i chyba najmądrzejszy, bo wszystkie zabawki przychodziły do niego ze swoimi problemami.

- Koniku, powiedz mi - mówił pluszowy miś - co to znaczy prawdziwie żyć? Czy to znaczy, że trzeba być czymś innym niż drewnianym konikiem, niż pluszowym misiem? Czy my, zabawki z tego pokoju, możemy prawdziwie żyć?

- Widzisz, misiu - rozpoczął cicho i poważnie konik na biegunach - żyć prawdziwie to znaczy coś więcej niż tylko być. W sklepie zobaczysz wiele wspaniałych zabawek, ale one tylko są i nic więcej. Żyć prawdziwie to znaczy mieć swoją historię, a mieć historię to spotkać kogoś, być dla kogoś, myśleć o kimś. Kiedy jakieś dziecko cię kocha, wtedy zaczynasz prawdziwie żyć. Jesteś mu potrzebny!

Wszystkie zabawki słuchały uważnie tego, co mówił konik.

- A czy takie spotkanie może sprawiać ból? - zapytał miś.

- Czasami takie spotkanie może nieść ze sobą ból - odpowiedział konik. - Gdy jednak żyjesz prawdziwie, to nic nie masz przeciwko temu, że przyjdzie ci czasami cierpieć, że ktoś cię zrani. Za chwilę przytuli się do ciebie i przeprosi. Wtedy on jeszcze więcej będzie cierpiał niż ty. Ból i radość przynależą do życia, bez nich nie można żyć. Ci, którzy nie cierpią i nie kochają, są jak zabawki w sklepie. Zwróć uwagę misiu na to, że ci, którzy prawdziwie żyją, wcale nie muszą być piękni. Nie jesteśmy po to, abyśmy byli piękni. Jesteśmy po to, byśmy byli kochani! - tłumaczył konik na biegunach misiowi i pozostałym zabawkom.